– გოგო, ვერ გავიგე, ეს ორი ხომეინი რაღა პონტია? – ვკითხე აიდას. ვიდექით რაღაც დიდი მეჩეთის წინ, შესასვლელის ორივე მხარეს ორი დიდი პორტრეტი იყო, ორივეზე ჩალმიანი წვეროსანი კაცი იყო. ერთის წვერი ჭაღარანარევი იყო, ღრმა თვალების ბოროტი გამჭოლი მზერა, დანაოჭებული სახე, ეს ფანატიკოსის სასტიკი სახე იყო, ეს კაცი არაფრის წინაშე არ დაიხევს, მისი დაყოლიება შეუძლებელია გინდ…
ფოტო არაა ჩემი. ირანში მოგზაურობა ძალიან სპონტანურად გადავწყვიტე. პირველი წვეთი მაჰაბალეშვარში იყო – სადაც მეზობლები მყავდნენ გერმანელები. მათ მომიყვნენ, რომ რიშიკეშში რუმინელები გაიცნეს, ვისაც ირანი ავტოსტოპით ჰქონდათ შემოვლილი და აღფრთოვანებულები უყვებოდნენ ამ ქვეყანაზე ყველას. ამავე დროს დავფიქრდი და ვუთხარი მეზობლებს, რომ ევროპელებისგან განსხვავებით ჩვენთვის ირანი უვიზოა. – მაშინ წადი, რას უყურებ! – მითხრა გერმანელმა. მეც…