70-ან წლებში, როდესაც დასავლეთში ჰიპების მოძრაობა დასუსტდა და ბევრმა ჰიპმა დახეული ჯინსების ნაცვლად შარვალ-კოსტუმი ჩაიცვა და თმები შეიჭრა, ყველაზე დაუმორჩილებლები ვარანასიში გაემგზავრნენ, რათა ერთად ემსჯელად, როგორც გადარჩენილიყვნენ ცვალებად სამყაროში. აქედან ნაწილი კატმანდუში გამოემგზავრა და დურბარიდან სამხრეთით მეფემ მათ მთელი ქუჩა უბოძა. ასე იწყება ფრიკ სთრითის ისტორია. 70 წლებში აქ იყიდებოდა მარიხუანა და ბინადრობდნენ ჰიპები. 70-ანების ბოლოს ნეპალის მთავრობამ ვიზები გაამკაცრა და მარიჰუანას და ჰაშიშის ვაჭრობაც შეზღუდა. ახლა უკანასკნელი მოჰიკანელები თუ შემორჩნენ ალაგ-ალაგ, ტურიზმის ცენტრმა ფრიკ სთრითიდან ჩრდილოეთით, ტამელზე გადაინაცვლა, თუმცა ქუჩა მაინც მომხიბლავია ბიუჯეტური მოგზაურებისთვის, თან შერჩა რაღაც თავისებული კოლორიტი.
დივალისთვის აქაც ყველაფერი მორთული იყო. ფრიქ სთრითზე ბევრი პატარა სასტუმროა, რომელსაც ინტერნეტით ვერ ნახავთ. კაფეებიც საკმარისადაა. ცენტრალური ქუჩიდან გავძვერი ვიწრო ქუჩების ლაბირინთში. აქ იშვიათი ტურისტი თუ შემობოდიალდებოდა, და თან ფრიქზე ისტორიულად ცოტა სხვა ტურისტული პუბლიკაც ბინადრობდა, ამიტომ აქაურობა კიდევ უფრო კოლორიტული და არატურიუსტული იყო ვიდრე ასონი.
მარჯვენა ფოტოზე თანამედროვე ნეპალური არქიტექტურის ნიმუშია 🙂
ვიწყო ქუჩები თითქმის ცარიელი იყო დღესასწაულის გამო, მაღაზიები კი დაკეტილი.
სალოცავებიც და სახლებიც მორთული იყო.
კატმანდუს ძველ ქუჩებში ბოდიალი უსასრულოდ შეიძლება, თუმცა ამინდმა ცვლილება დაიწყო. თან ეს ჩემი ბოლო დღე იყო .. ხვალ შუადღეზე აეროპორტში უნდა წავსულიყავი, ერთ თვიანი მოგზაურობა მთავრდებოდა. თუმცა ამ სასწაულ ქვეყანასთან განშორება ძალიან არ მინდოდა.
ნელნელა დავბოდიალობდი ნახევრად ცარიელ ქუჩებში, სად ვიყავი ზუსტად და სად იყო დურბარის მოედანი მიახლოვებით მახსოვდა, ინტუიციას მივყვებოდი ვიწრო ქუჩებში სადაც სხვა ტურისტები არ ჩანდნენ…
მარცხენა ფოტოზე ისევ თანამედროვე არქიტექტურის “შედევრია”, მხოლოდ კატმანდუში ვნახე ასეთი წრიპა მრავალსართულიანი შენობები 🙂
ამ ქუჩებმა ისევ ფრიკ სთრითზე დამაბრუნა. დურბართან ახლოს სახურავზე კაფეში ავძვერი ვაიფაის ძებნაში, თუმცა არ მუშაობდა, სურათები გადავიღე მხოლოდ და აღმოვაჩინე, რომ ჩიპზე ადგილი ჩკა… 8 გიგაბაიტი სურათები მომქონდა სახლში. თანაც ამინდი იცვლებოდა.
ხედები ზღაპრული იყო, მთელი კატმანდუს ქვაბული ჩანდა, საღაც შორს სვაიამბუნათიც ჩანდა ბურუსში გახვეული და ჩრდილოეთიდან ქვაბულს მძიმე შავი ღრუბლები ფარავდა…
სწრაფად გამოვიარე უკან ასონი და მალე ტამელშიც აღმოვჩნდი, თუმცა აქ უკვე წვიმამ მომისწრო და წამებში გავილუმპე, თან საყიდლები მქონდა დარჩენილი. წვიმა როგორც სწრაფად წამოვიდა ისევე მალე გადაიღო და საღამო გრილი მაგრამ სასიამოვნო იყო. ჩემი ბოლო საღამო კატმანდუში. ბარგი თითქმის ჩალაგებული იყო, გავედი ისევ ბოლოჯერ ტამელის ქუჩებზე სასეირნოდ, და კაგბენიში გაცნობილმა ამხანაგმა მომწერა დამპატიჟა რეგი ბარში, სადაც რატომღაც ჯერ არ ვიყავი ნამყოფი. ნეპალის კაფეების მუსიკოსებმა კიდევ ერთხელ მასიამოვნეს, მამაპაპური, კლასიკური როკის შესანიშნავი შესრულებით.
ბოლო დილას არც არაფერი იყო საინტერესო, სწრაფი ჩაბარგება, საუზმე ტრადიციულად ლა ბელაში, მერე კი სდროის მოკვლა 12 საათამდე. აეროპორტში ცხელოდა და ისეთი სიტუაცია იყო, როგორც ჭიანჭველების აფორიაქებულ ბუდეში. კატმანდუს საერთაშორისო აეროპორტი 50-ან წლებში აშენდა და მას მერე არაფერი შეცვლილა. ახლა ქვეყანა ტურისტული მექაა, და ეს აშკარად ძველმოდური აეროპორტი არც კი ცდილობს მოერიოს ხალხის ამოდენა ნაკადს. ყველა შემოწმებების და ძალიან ბევრი ლოდინის შემდეგ ავედით Fly Dubai-ს თვითმფრინავში და კიდევ ერთხელ გადმოვხედე ამ ჭრელ, არეულ და უზომოდ საყვარელ კატმანდუს. უკვე ნოსტალგია მაწუხებდა, უკვე დაბრუნება მინდოდა …
5 საათის შემდეგ დუბაის განათებული კვადრატული სახლები დავინახე. თვალები მომჭრა სინათლემ და წესრიგმა, როდესაც 1 თვე ნეპალში ცხოვრობ უკვე გავიწყდება რომ ასეთი რამ არსებობს.
5 საათი დუბაის აეროპორტში ბოდიალი და კიდევ 3 საათი ფრენა დედა სამშობლოსკენ, რომელიც 6 გრადუსით დამხვდა მე, სანდლებში წამოსულ ადამიანს.
ამბობენ ნეპალში ერთხელ ნამყოფი უცხოელი არ არისო, ყველა ბრუნდებაო. მეც ძალიან მინდა დაბრუნება, თბილისში დაჯდომის მომენტიდან მინდა ისევ იმ ჭრელ, ფერად ქვეყანაში მოხვედრა…
ამით დამთავრდა ჩემი ნეპალური ეპოპეა.
