პოჰარა ვცხელი და ნოტიო ჰაერით შემხვდა. მხოლოდ 15 წუთი ფრენა და ასეთი დიდი კონტრასტი, თან წნევისგან ტკივილი ყურში. ორი სურვილი მაწუხებდა სასწრაფოდ, გამეხადა თბილი ტანსაცმელი და მებანავა. მოკლე ვაჭრობის შემდეგ ტაქსისტებთან სასტუმროშიც ავღმოვჩნდი. სასტუმროში დამიბრუნეს ჩემი ბარჯი და ოთახი, ვიბანავე, გონს მოვედი, აკლიმატიზაციის პირველი შეტევა გადავიტანე, ვესაუბრე პატრონის შვილებს და ჭამის დროც მოვიდა. დილის 6 საათიდან ფეხზე ვარ და გრანულების მეტი არაფერი მიჭამია. გავედი ქალაქში და აქ დივალის ზეიმი დამხვდა გაჩაღებული.
ასფალტზე მაღაზიების და კაფეების წინ ფერადი პუდრებით, რომელსაც ქ სარიტუალოდ იყენებენ, ასეთი მხიარული სვასტიკები იყო დახატული, ეტყობა სიმდიდრის ქალღმერთის წყალობის მოსაგებად.
მობილური მოცეკვავეების ჯგუფები, სხვადასხვა ასაკის გოგო-ბიჭები, ქალები, დადიოდნენ მაღაზიიდან მაღაზიაში, კაფედან კაფეში და მღეროდნენ. მერე კი წვრილ ფულს აგროვებდნენ. ზოგს ეროვნული სამოსი ეცვა, ზოგს არა. სადაც ვსადილობდი, იქაც შემოვიდნენ ქალები, მოკლე კონცერტი მოგვიწყვეს და ფულის ააგროვეს.
მოკლედ დღის მანძილზე პოჰარას ცენტრალური ქუჩა ასე გამოიყურებოდა. არავითარი მერიის მოწყობილი კონცერტები, არავითარი ზემოდან მართული გართობები სახელმწიფო ბიუჯეტიდან. აქ საერთოდ სახელმწიფოს რა ფუნქციები აქვს ტიმსების გაცემის გარდა ვერ გავიგე. მაგრამ ხალხი ერთობა, უხარიათ ცხოვრება და დღესასწაულები. კონცერტებსაც თავად მართავენ.
დაბნელების შემდეგ მთელი ლეიქსაიდი ერთ დიდ საკონცერტო სცენად გადაიქცა, ყოველ 50 მეტრში ისმოდა მუსიკა და ხალხი ცეკვავდა. ზოგან ფოლკლორული ანსამბლებიდან, ზოგან ისე უბრალოდ. მიწაზე დახატულ სვასტიკებთან კი სანთლები დაანთეს. ნათელი ზოლი მაღაზიებთან და კაფეებთან მიდიოდა, ამით ალბათ წყალობა სწორ გზას ირჩევდა და მადლი მოჰქონდა ქალღმერთს მეპატრონეებისთვის.
ვახშამმაც ასეთ მხიარულ გარემოში ჩაიარა. ახლა უკვე არა მხოლოდ ფულის ამგროვებელი ჯგუფები ცეკვავდნენ და მღეროდნენ, არამედ უბრალოდ, გასართობად. ფოლკ კონცერტი ქუჩებში, არა მხოლოდ ფოლკ… ლეიქსაიდის ცენტრის იქეთ უკვე პროფესიონალი მოცეკვავეები აღარ იყვნენ. სახლებიდან გამოჰქონდათ მუსიკალური ცენტრები და მეზობლები საცეკვაოდ იკრიბებოდნენ. ჯერ კი ფოლკლორისტების ცეკვას ვუყურებდი და ვუღებდი სურათებს…
გამოვცდი ცენტრს და ჩემს მიყრუებულ უბანშიც ტაშფანდური დამხვდა, ოღონდ ასეთი.
მუსიკა ზოგან ინდური იყო, ზოგან დასავლური, განგამ სტაილიც სარგებლობდა წარმატებით. ყველა ისე ცეკვავდა როგორც შეეძლო.
ჩვენს სასტუმროშიც არ იყო მოწყენილობა. 9:30-სთვის პატრონის შვილებმა ყველანი ეზოში შეგვკრიბეს, სადაც უკვე იყო ლეპტოპი და დინამიკები, და ჩვენს არ ჩამოვრჩით სხვებს დივალის აღნიშვნაში. ჯერ გავხურდით, მერე კი შევუბერეთ. ყველაზე მაგრად ავსტრალიელები ცეკვავდნენ, ყველაზე ცუდად ალბათ მე და ერთი ბრიტანელი კაცი 🙂
არც ველოდი ასე თუ ჩავებმეოდი გართობაში, თუმცა ნეპალელების მხიარულება ძალიან ადვილად გადამდებია. ყველა ცეკვავდა, პატრონიც და დამლაგებელიც 🙂 მეზობლის ბავშვებიც და ჩვენც 🙂
ყველაფერი კი სკამების თამაშით დასრულდა. საბავშვო ბაღის შემდეგ არ მითამაშია და მესამე რაუნდიდან გავარდი. მოიგო ავსტრალიელმა გოგომ და პრიზად ერთი ბოთლი ლუდი მიიღო.
მეორე დღეს სასტუმროში აპირებდნენ დივალის გაგრძელებას, მაგრამ მე სამწუხაროდ უკვე ნაყიდი მქონდა კატმანდუს ავტობუსის ბილეთი და დილის 7 საათზე ავტოსადგურზე უნდა ვყოფილიყავი. ასეთ დღესასწაულზე პატარა ოჯახურ სასტუმროში ყოფნას არაფერი ჯობდა…
