დილით ავიკიდე გუდანაბადი და ავტოსადგურზე წასვლა რომ დავაპირე, სასტუმროს პატრონმა თავად შემთავაზა მოტოციკლეტით წაყვანა. მოვუჯექი ჩემი ზურგჩანთებით უკან და წავედით. 5 წუთში სადგურზე ვიყავით. თავი ისევ დიდუბეში მეგონა. ფენოვანი ხაჭაპურების აქაურო ვარიანტით დადიოდნენ აქეთ იქეთ მოვაჭრეები. მალე ავტობუსიც დაიძრა და შემდეგი 6 საათი გზაში გავატარე. მთელი ცენტრალური გორიანი ნეპალი მთიან აჭარას ან რაჭას მაგონებს. ასე რომ ლამაზ პეიზაჟებში დანაკლისი არ მქონდა. წიგნიც მქონდა წასაკითხად, ასე რომ მოწყენილად არ ვიმგზავრე. გზად ორჯერ გავჩერდით, საუზმეზე და სადილზე, ასე რომ ნეპალურ რიკოთულ კერძებსაც ვეზიარე. უკვე საკმაოდ განეპალელებული ვიყავი სანიტარიაზე რომ აღარ მეფიქრა და უშიშრად მეჭამა გზაზე საჭმელი.
კატმანდუში დღის 2 საათზე შემოვედით მთელი ქალაქი მკვდარი იყო. ყველაფერი დაკეტილი. ავტობუსიდანვე ჩანდა – დღეს ტამელს იქეთ გასვლას აზრი არა აქვს. თბილისში 1 იანვრის დილას რომ ჩამკვდარია და ცარიელი ყველაფერი, ისეთი სიტუაცია იყო.
როგორც იქნა მოვედი ტამელამდე და მშობლიუს სასტუმრო ნანაში შევსახლდი. 1 სართულით ზემოთ დამასახლეს და ზედი უკეთესიც მქონდა. თავი წესრიგში მოვიყვანე, დავიბანე, და საჭმელადაც გავედი. უკვე საღამოვდებოდა. ტამელი ტურისტებით იყო სავსე, მითუმეტეს დივალის დღეებში სხვაგან წასასვლელი არც იყო. საჭმლის ჭამაც მხოლოდ აქ შეიძლებოდა. გამყიდვლებმა დამამშვიდეს, რომ ხვალ უკვე სამუშაო დღე არისო. ტამელი სალოცავი დროშბით და საახალწლო ნათურებით იყო მორთული, ისედაც ჭრელი ახლა საერთოდ გიჟურად ჭრელი იყო. ერთ-ერთ ქუჩაზე უზარმაზარი მანდალა ვნახე. ვიშოპინგე და სასტუმროში დავბრუნდი.
ამ დღეს ძმები დებთან მიდიან და დები მათ ყვითელი ზაფრანების გირლიანდებს ჰკიდებენ და შუბლზე ტიკას უკეთებენ. ამიტომ ყველა ადგილობრივი კაცი გირლიანდებით მორთული დადიოდა. პრინციპში ნეპალელები ტამელზე საღამოსკენ გამოჩნდნენ ბარებში დროის გასატარებლად. დღეც მალე დამთავრდა. რომელიღაც ბარში ცოცხალ მუსიკას ვუსმენდი და ლუდს ვსვამდი. თუმცა ადრე წავედი, რადგან რუსები მოვიდნენ და ხმამაღლა საუბარი დაიწყეს, მთელი სიამოვნებაც გააფუჭეს.
დილა მშვენიერი გათენდა. საუზმე ისევ იტალიურ კაფეში მივირთვი, სასტუმროს წინ. მარცხენა ფოტოზე სწორედ ჩემი სასტუმრო ჩანს. მერე კი ძველ ქალაქში გავბოდიალდი. შოპინგის ძირითადი ნაწილი მოლეული მქონდა უკვე. ასონი ბრჭყვიალებით შემხვდა. ვიწყო ქუჩებიც და ჩიხების ბრჭყვიალა გირლიანდებით იყო მორთული.
ეს ლამაზი კარებიც მორთული დამხვდა.
გირლიანდების გამყიდველებს აშკარად სარფიანი დღე ჰქონდათ. მანდალაც მზად იყო. დაკვირვება – ახლა უკვე თავისუფლად დავდიოდი, თავდაჯერებულასდ, აღარ ვუიკარგებოდი და აღარც google maps მჭირდებოდა საორიენტაციოთ, რაც ეტყობა კარგად მეტყობოდა, რადგან თვითმარქვია გიდები და გამყიდვლები ყურადღებას აღარ მაქცევდნენ, როგორც პირველ დღეებში.
ეს კი ტანსაცმლის მაღაზიებია, ოღონდ არატურისტული, ნეპალელებისთვის. გარედან მიჭრელდებოდა თვალები ამ სილამაზეზე.. თუმცა ჩემს ზომასთან ახლოც რომ არაფერი იქნებოდა შარფის გარდა ვიცოდი. თუმცა გულგრილად ჩავლა ამ მაღაზიების წინ ძალიან ძნელი იყო. ნეტა ჩვენთანაც ასეთი სიჭრელე იყოს, ცოტათი მაინც.
გავუყევი ნაცნობ ქუჩებს დურბარის მოედნისკენ, თუმცა მთავარი შესასვლელით არ ვაპირებდი შესვლას. გზად ისევ ნაცნობ ჯანაბაჰას ტაძარში შევიარე. თუმცა ტურისტული ჯგუფების სუიმრავლის გამო მალე წამოვედი და გარშემო განვაგრძე ბოდიალი
ამ ულამაზესმა დარაბებმა მიიპყრო ჩემი ყურადღება და დიდხანს ვუტრიალე. ძველ კატმანდუში საათები შეგიძლია იბოდიალო და უამრავი წვრილი დეტალი აღმოაჩინო რაც მანამდე არ გინახავს. ბოლო დღე მქონდა და ბოლომდე უნდა გამომეყენებინა.
